Łatwość krzyżowania jeżówek otworzyła drogę do ich współczesnej selekcji i hodowli. Do 2000 r. uprawiano już wiele odmian o kwiatach różowych, purpurowych oraz kilka białych, ale nie różniły się one znacząco między sobą. Zainteresowanie hodowlą jeżówek wyraźnie wzrosło dopiero po 2000 r., gdy zapanowała moda na rabaty mieszane typu łąkowego (preriowego).
Dzięki ukierunkowanemu krzyżowaniu odmian i włączeniu do hodowli nowych gatunków znacznie zwiększyła się różnorodność form kwiatów (pełne, półpełne, anemonowe) oraz poszerzyła paleta ich barw – uzyskano ciepłe tonacje żółci i pomarańczy oraz intensywne czerwienie, niespotykane w naturze.
Prace nad uzyskaniem lepszych selektów dla terenów zieleni są kontynuowane, lecz hodowla skupia się też na tworzeniu oryginalnych odmian do nieco innych zastosowań: ● do uprawy w pojemnikach (rośliny kompaktowe, obficie i długo kwitnące, w zróżnicowanych tonacjach; mocne łodygi i dekoracyjne liście jak u Echinacea laevigata); ● dla florystyki (kwiaty na sztywnych łodygach bez „płatków”; duże i trwałe kolczaste stożki lub kule o różnych barwach, złożone tylko z kwiatów rurkowatych – to nowatorski kierunek w hodowli), np. odmiany ‘Drumstick Yellow’ i ‘Drumstick Purple’; ● dla pszczelarzy (kwiaty atrakcyjne dla motyli, trzmieli i pszczół – owadów nie wabią odmiany pełnokwiatowe); ● dla farmacji (badane i modyfikowane są zawartości leczniczych substancji czynnych).
Działające od 1998 r. Unijne Biuro Ochrony Roślin (CPVO) zarejestrowało dotąd do prawnej ochrony 242 odmiany jeżówek, czyli średnio 12 nowych rocznie. Obecny boom hodowlany nie jest pozbawiony wad. Przez zalew rynku odmianami niesprawdzonymi w naszym klimacie i mało różniącymi się od siebie trudno wybrać do produkcji te wartościowe. Niektóre są niemal identyczne, np. limonkowe ‘Coconut Lime’ i ‘Milkshake’, czy różowe ‘Razzmatazz’, ‘Pink Double Delight’ i ‘Pink Sorbet’. Wśród wielu spektakularnych nowości pojawiły się odmiany krótkowieczne, o pędach podatnych na wyleganie oraz niskiej odporności na choroby grzybowe, szczególnie plamistości liści, żółtaczkę astra oraz zamieranie roślin. Oczekiwana długość życia tych odmian określana jest tylko na 3–4 lata. Czy nas to zadowala? – przecież gatunki są bardziej długowieczne.
Jest to fragment artykułu mgr. inż. Tomasza Dymnego i mgr inż. Hanny Grzeszczak-Nowak z Arboretum Wojsławice, opublikowanego w „Szkółkarstwie” 3/2021. Zachęcamy do zapoznania się z całym tekstem https://www.plantpress.pl/produkt/szkolkarstwo-3-2021/
