Rośliny mało znane w produkcji szkółkarskiej

Autor: mgr Adam Marosz

Archiwum Szkółkarstwa

Przedstawione poniżej krzewy i byliny mają w Polsce stosunkowo niewielkie znaczenie — ich zastosowanie na terenach zieleni jest ograniczone, głównie ze względu na klimat. Najłatwiej napotkać te rośliny w cieplejszych rejonach zachodniej Polski, ale mogą być także uprawiane na osłoniętych stanowiskach w innych częściach kraju. Warto przy tym podkreślić, że gatunki te znoszą nasze warunki klimatyczne nie gorzej niż całkiem popularne w Polsce wrzosy, wrzośce, szczodrzeńce, ogniki.

– Budleja Davida (Buddleja davidii) nazywana bywa motylim krzewem lub bzem letnim. Jest krzewem dorastającym u nas do wysokości 3 m. Budleje są bardzo dekoracyjne, o ładnym pokroju i kwiatach zebranych w długie wiechy, które pojawiają się w drugiej połowie lata. W surowe zimy rośliny te wymarzają, dlatego nasady pędów należy obsypywać ziemią lub okrywać ściółką.
Istnieje wiele odmian tego gatunku. Do bardziej znanych należą: 'Black Knight’ (kwiaty czarnofioletowe — fot. 1), 'Border Beauty’ (ciemnofioletowa), 'Dart’s Ornamental White’ (biała), 'Dart’s Purple Rain’ (czerwonofioletowa, końce pędów z kwiatostanami przewieszają się), 'Empire Blue’ (fioletowoniebieska), 'Ile de France’ (lilaróżowa), 'Pink Delight’ (jasnoróżowa), 'Royal Red’ (purpurowoczerwona), 'White Cloud’ (kwiaty białe w małych wiechach), 'White Profusion’ (duże, białe wiechy).

Fot. 1. Buddleja davidii 'Black Knight’

Budleja bardzo łatwo rozmnaża się z sadzonek zielnych pobieranych pod koniec maja i na początku czerwca. Ukorzeniają się one w krótkim czasie i w wysokim procencie. Sadzonki przez zimę powinno się przetrzymywać w chłodni lub zimnej szklarni, a wiosną przesadzić do większych pojemników — jesienią rośliny będą gotowe do sprzedaży.
– Dereń kanadyjski (Cornus canadensis). Jest byliną okrywową osiągającą wysokość 10–20 cm (fot. 2). Ma ładne, eliptyczne liście osadzone w dwóch, trzech parach na końcach pędów. Niepozorne kwiaty, zebrane w główkowate kwiatostany na szczytach pędów, otoczone są czterema białymi, ozdobnymi przysadkami. Dereń kanadyjski rozrasta się przy pomocy podziemnych pędów. Jest bardzo dekoracyjny i oryginalny.

Fot. 2. Cornus canadensis

– Ketmia syryjska (Hibiscus syriacus). Jest krzewem osiągającym u nas wysokość około 3 m (w ojczyźnie 5–6 m). Okazałe kwiaty fioletowej barwy (rzadziej białe) pojawiają się pod koniec lata (fot. 3). Ketmia, szczególnie w młodym wieku, jest wrażliwa na mróz. W uprawie wymaga żyznej, przepuszczalnej gleby i osłoniętego stanowiska.

Fot. 3. Hibiscus syriacus

Jest łatwa do rozmnożenia z nasion. Należy je zbierać późną jesienią i przechowywać przez zimę na sucho, a następnie wiosną wysiać do inspektu lub skrzynek w szklarni. Po 3–4 latach uprawy rośliny nadają się do sprzedaży. Do tego czasu zimy powinny spędzać w chłodnych pomieszczeniach (temp. około 0oC). Przez pierwsze lata uprawy w gruncie ketmie wymagają też okrywania na zimę.
– Pełnokrężnik różnobarwny (Holodiscus discolor) to krzew z rodziny różowatych (Rosaceae), który dorasta do około 3 m wysokości. Kwiaty pojawiają się w drugiej połowie czerwca, są kremowobiałe, drobne, ale liczne, zebrane w duże, przewisające wiechy (fot. 4). Pełnokrężnik jest odporny na mróz i bardzo dekoracyjny podczas kwitnienia. Można go rozmnażać z nasion, które powinny być wysiane zaraz po zbiorze. Kiełkują wówczas wiosną w zadowalającym procencie. Jeżeli siew będzie spóźniony, nasiona przeleżą do następnej wiosny. Pełnokrężnik można też rozmnażać z sadzonek zielnych. Sporządza się je w czerwcu i umieszcza w podłożu z torfu i piasku lub torfu i perlitu. Zastosowanie ukorzeniacza znacznie poprawia wyniki.

Fot. 4. Holodiscus discolor

– Roztrzeplin wiechowaty, mydleniec (Koelreuteria paniculata) w Chinach jest drzewem dorastającym do 18 m, u nas ma pokrój krzewu o wysokości do 8 m. Liście ma duże, długości 30–40 cm, nieparzystopierzaste, jesienią żółte i pomarańczowe. Złotożółte wiechy, długości do 40 cm, pojawiają się na przełomie lipca i sierpnia (fot. 5). Owocem jest torebka, która po dojrzeniu pęka.

Fot. 5. Koelreuteria paniculata

Wymaga żyznej gleby, słonecznego i osłoniętego stanowiska. Na zimę młode okazy trzeba okrywać, starsze w Polsce centralnej i wschodniej mogą być uszkadzane w surowe zimy.
Gatunek ten bardzo łatwo rozmnaża się z nasion. Dojrzałe, tegoroczne nasiona, po stratyfikacji, sieje się wiosną niezbyt gęsto do skrzynek w szklarni. Siewki pikuje się w maju do pojemników lub wprost do gruntu. Na zimę należy młode rośliny dobrze zabezpieczyć w szkółce lub zimować w chłodni.
– Neillia affinis. Ten krzew, z rodziny różowatych, dorasta do wysokości 1,5 m. Liście ma ciemnozielone, trójklapowe, nagie, z przylistkami u nasady ogonka liściowego. Różowe kwiaty pojawiają się na przełomie maja i czerwca (fot. 6). Gatunek ten wymaga przepuszczalnej, nie za ubogiej gleby, a także osłoniętego i słonecznego stanowiska oraz lekkiego okrycia na zimę.

Fot. 6. Neillia affinis

Neillia łatwo się rozmnaża przez sadzonki zielne pobierane pod koniec maja i w czerwcu. Po zastosowaniu ukorzeniacza przyjmują się w wysokim procencie.
– Piwonia krzewiasta (Paeonia suffruticosa). Krzew ten dorasta do wysokości 1,5–2 m. Ma pierzasto-złożone liście i duże ( 15—20 cm), piękne kwiaty: białe, fioletowe lub różowe (fot. 7). Rośliny wymagają żyznej, przepuszczalnej gleby, stanowiska lekko ocienionego i osłoniętego.

Fot. 7. Paeonia suffruticosa

Rozmnażanie piwoni krzewiastych jest dość trudne. Rozmnaża się je z nasion zbieranych jesienią i poddawanych rocznej stratyfikacji lub przez szczepienie. Krzewy otrzymane tym pierwszym sposobem zakwitają nie wcześniej niż po pięciu latach uprawy. Konieczne jest okrywanie młodych roślin na zimę.
– Perovskia atriplicifolia. Jest to krzew należący do rodziny wargowych, dorastający do wysokości 1–1,5 m. Liście ma małe, wąskie, długości około 5 cm, lekko powcinane i — podobnie jak pędy — gęsto, srebrzyście owłosione. Kwiaty są drobne, niebieskofioletowe, zebrane w duże, luźne wiechy długości do 50 cm. Pojawiają się w końcu lata i na początku jesieni. Znana jest odmiana Blue Spire, o większych wiechach i ciemniejszych kwiatach (fot. 8). W uprawie perowskia nie sprawia kłopotu — poza tym, że może przemarzać (jeżeli się ją okryje, szybko odrośnie). Jest odporna na suszę, a nawet sprzyjają jej gleby dobrze zdrenowane, piaszczyste oraz stanowisko w pełnym słońcu, ale osłonięte od zimowych wiatrów.

Fot. 8. Perovskia atriplicifolia 'Blue Spire’

Krzew ten bardzo łatwo się rozmnaża — przez sadzonki zielne pobierane w czerwcu. Ukorzenia się w krótkim czasie i w wysokim procencie. W zbyt wilgotnym podłożu łatwo go jednak poraża szara pleśń i gnije jego nasada.

Wydawnictwo PLANTPRESS poleca

Brak postów do wyświetlenia

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.