Tawuła ożankolistna (Spiraea chamaedryfolia) to gatunek odporny na mróz. Stanowiska mogą być ocienione i w pełnym słońcu. Nie wymaga dobrej gleby. To doskonały krzew by nim zazielenić trudne miejskie obszary.
Tawuła ożankolistna to gatunek o sezonowych liściach, naturalnie występujący od wschodnich Alp w południowo-wschodniej Europie, po południową i wschodnią Azję. Roślinę tę można spotkać w starszych publikacjach pod nazwami tawuła wiązolistna (S. ulmifolia) lub pogięta (S. flexuosa).
Tawuła ożankolistna od dawna w Polsce
Była to jedna z pierwszych tawuł introdukowanych do uprawy w Polsce, dziś niestety jakby zapomniana. Czasami jej stare, zdziczałe okazy można spotkać jako pozostałość przy zapomnianych domostwach i parkach.
Krzew ten dorasta do wysokości 1,3 m, bardzo rzadko rośnie większy (do 2 m).
Cechami charakterystycznymi są: tworzenie licznych podziemnych rozłogów oraz łukowato wygięte w kierunku słońca pędy. Pędy pokrywa szara, łuszcząca się pasami kora. W przekroju są ostrograniaste, zygzakowate, nagie, z charakterystycznymi listwami zbiegającymi się od blizn, które tworzą liście. Na pędach w stanie bezlistnym osadzone są stosunkowo duże, odchylone od pędu, wąskojajowate lub zaostrzone pąki o długości 3–4 mm.
Od kwietnia zaczynają pojawiać się soczystozielone, szerokojajowate liście, które są u nasady całobrzegie, ku szczytowi – pojedynczo lub podwójnie piłkowane, o długości 4–8 cm. Jesienią atrakcyjnie wybarwiają się na żółto. Dużą ozdobą krzewów są zebrane w baldachogrona kwiaty, rozwijające się od maja do połowy lipca. Są one kremowobiałe, z licznymi pręcikami (może ich być nawet 40), które są dłuższe od płatków korony, czym nadają kwiatostanom puszystość. Te zaś atrakcyjnie komponują się z soczyście zielonymi liśćmi.
Tawuła ożankolistna – krzew do miast i trudne tereny
Tawuła ożankolistna , to gatunek odporny na mróz. Można ją uprawiać w całej Polsce. Nie należy do wymagających, może rosnąć na różnych stanowiskach, od słonecznych do nawet ocienionych, na których krzewy jedynie słabiej kwitną. Ma również skromne wymagania w stosunku do gleby, rośnie na glebach od piaszczystych, po wilgotne, nie toleruje tylko podmokłych.

To gatunek odporny na warunki miejskie: zanieczyszczenie gleby i powietrza; zasoloną, zagęszczoną i pozbawioną struktury glebę oraz niekorzystne czynniki mikroklimatyczne, np. miejską wyspę cieplną.
Jest bardzo cennym krzewem do sadzenia w ciągach zieleni przy ulicach o dużym natężeniu ruchu samochodowego. Znakomitym do sadzenia na skarpach, ponieważ dzięki licznym podziemnym rozłogom zapobiega erozji. Można go sadzić jako niski żywopłot przy drogach oraz w zieleni osiedlowej, gdzie wyjątkowo efektownie będzie prezentował się w dużych grupach.
Rozmnażanie tawuły ożankolistnej
W szkółce najlepiej rozmnażać go z krótkich, 10-centymetrowych sadzonek zdrewniałych. Pobiera się je od listopada do lutego, przechowuje w chłodni i ukorzenia w nieogrzewanym tunelu foliowym.
Sadzonki zdrewniałe ukorzenią się do maja, następnie można je przesadzić do doniczek P9, a w następnym sezonie – do pojemników C3. Dłuższe, 15-centymetrowe sadzonki zdrewniałe można ukorzeniać i kontynuować uprawę w gruncie. W tym wypadku krzewy finalne otrzymamy w drugim roku uprawy jesienią. Krzewy bardzo dobrze rozmnażają się również z sadzonek zielnych sporządzanych od czerwca do połowy lipca. Ukorzenia się je w warunkach wysokiej wilgotności w tunelu foliowym. Korzenie u tych sadzonek tworzą się po trzech tygodniach.