Jeżówka blada – naturalny wdzięk i delikatność

jeżówka blada
fot. I. Stelmasiewicz

Jeżówki (Echinacea) stały się jednymi z najpopularniejszych bylin wykorzystywanych w ogrodach prywatnych i na terenach zieleni miejskiej. Roślinom tym, pochodzącym z północnoamerykańskiej prerii, zarzuca się jednak krótkowieczność. Jej przyczyny nie do końca są znane. Względnie długowiecznym gatunkiem jest jeżówka blada (E. pallida), której niewątpliwe zalety to naturalny wdzięk i delikatność kwiatostanów. Inne jej atuty to długie kwitnienie oraz małe wymagania uprawowe.

Jeżówka blada – delikatna, nie znaczy słaba

Bylina ta ma wyprostowane, sztywne pędy, które rzadko się rozgałęziają. W czasie kwitnienia rośliny osiągają wysokość ok. 1 m. Tworzy dwa rodzaje liści: odziomkowe, które są całobrzegie, wąskolancetowate, dość duże oraz (nie zawsze) łodygowe – krótsze. Pędy i liście pokryte są szorstkimi włoskami, co pomaga przetrwać roślinie okresy suszy i upału. Od czerwca do sierpnia na szczytach pędów wyrastają pojedynczo kwiatostany. Kwiaty języczkowate („płatki”) są wąskie, różowe i skierowane w dół. Taka budowa ułatwia odprowadzanie nadmiaru wody (np. podczas ulewnego deszczu), a to przyczynia się do lepszej trwałości kwiatostanów.

kwiatostany jeżówki bladej
Kwiaty języczkowate u jeżówki bladej są wąskie i skierowane do dołu, fot. I. Stelmasiewicz

Wytrzymała na suszę, ulewny deszcz, wiatr i mróz

Gatunek rośnie w naturze na preriach i przydrożach w środkowo-wschodniej części USA (od Illinois po Minnesotę i Montanę) oraz na południu tego kraju (od Georgii do Teksasu). Pochodzenie mówi wiele o wymaganiach tej rośliny. Rośnie ona najlepiej na stanowisku słonecznym. Gleby powinny być przepuszczalne, niezbyt suche i żyzne. Źle znosi gliniaste i mokre podłoże. Za to jest tolerancyjna wobec okresowych niedoborów wody. Znosi także ulewny deszcz i silny wiatr.

Bylina ta rośnie zdrowo, jedynie na młodych przyrostach mogą żerować ślimaki. Jest odporna na mróz (4. strefa mrozoodporności).

Rozmnażanie jeżówki bladej

Najprostszym sposobem rozmnażania jeżówki bladej jest podział kęp wiosną. Nie jest też kłopotliwe rozmnażanie tej byliny z nasion. Najlepiej kiełkują po przechłodzeniu, wysiewane pod osłonami od lutego do maja. Można też wysiać je od razu po zbiorze jesienią, na rozsadniku.

Jeżówka blada – jak ją wykorzystać?

Ten gatunek jeżówki, dzięki delikatnej budowie kwiatostanów, znakomicie sprawdza się jako element łąk kwietnych i preriowych oraz ogrodów naturalistycznych.

ogród naturalistyczny
Jeżówka blada (na drugim planie) jest cennym elementem ogrodu naturalistycznego, fot. I. Stelmasiewicz

Bylinami, które ładnie będą się z nią komponować na rabacie, są m.in. gaura Lindheimera, kocimiętka Faassena, mikołajek płaskolistny, krwawnik pospolity, świerzbnica macedońska, rudbekia błyskotliwa i ozdobne trawy o średniej wysokości.

jeżówka blada w kompozycji z rudbekią
Jeżówka blada dobrze komponuje się z rudbekią błyskotliwą, fot. I. Stelmasiewicz

Jeżówka blada jest cenioną w USA rośliną przez florystów, którzy chętnie umieszczają jej kwiaty cięte w kompozycjach. Mając tę bylinę w ogrodzie można też ścinać jej pędy kwiatostanowe do wazonu. Kwiatostany jeżówki bladej są atrakcyjne dla pszczół i motyli.

Brak postów do wyświetlenia

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.