Świerk biały (Picea glauca) pochodzi z Ameryki Północnej. Jest szczególnie rozpowszechniony w Kanadzie, gdzie tworzy lasy jednogatunkowe bądź wchodzi w skład mieszanych. Drzewa osiągają przeciętnie do 20 m wysokości, mają krótkie, sztywne igły, pokryte woskowym nalotem, który nadaje im, i całemu drzewu, niebieskawy odcień. Małe szyszki (około 5 cm długości) są jasnobrązowe.
Typowy gatunek (fot. na okładce) jest bardzo rzadko uprawiany, najczęściej spotyka się go w kolekcjach dendrologicznych. Drzewa są odporne na mróz i niewybredne co do gleby. Nadają się także na strzyżone żywopłoty. Świerk biały wydał wiele karłowych odmian, które cieszą się większą popularnością niż gatunek (tabela).
Rozmnażanie
Gatunek najlepiej rozmnażać z nasion. Szyszki zbiera się w sierpniu, wrześniu, a nasiona przechowuje na sucho. Przed siewem na zagonach można je poddać krótkiej 3–4-tygodniowej stratyfikacji, w temperaturze 4°C.
Odmiany świerka białego rozmnaża się przez sadzonki. W polskich szkółkach sadzonkuje się go — z różnymi skutkami — w trzech terminach: wczesnowiosennym, letnim i późnojesiennym (tak różne terminy zależą od skali, profilu oraz organizacji produkcji). Najgorszy okazuje się pierwszy termin; z sadzonek sporządzanych od marca do kwietnia ukorzenia się 40–50%. Późną jesienią wyniki są lepsze — w tym okresie uzyskuje się do 70% dobrze ukorzenionych sadzonek. Najlepsze są natomiast efekty sadzonkowania w lecie, o tej porze roku można otrzymać nawet 80–90% przyjęć. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na fakt, że odmiany o żółtych przyrostach (np. 'Daisy’s White’) w terminie letnim ukorzeniają się źle, ponieważ sadzonki bardzo łatwo gniją. Z tego powodu niektórzy szkółkarze cieniują rośliny mateczne, aby uzyskać słabo wybarwione przyrosty, co ma poprawić odsetek ukorzenionych sadzonek tych odmian.
